Onderaan het protocol, daar staat het. Het punt voor harmonie. Mijn belangrijkste punt en voor mij de kern van paardrijden. ‘Snap ik’, knik je. Dan snap je het volgende ook.
Een 2 voor zijn slechte stap kon ik goed hebben, terwijl een onvoldoende voor de harmonie een ramp was. Mijn weekend was weg. Ik bleef er op knagen. Waar was de harmonie dan wél, waar raakte ik het kwijt, en heb ik het überhaupt gevoeld?
“Het heeft allemaal minder dan niks met rijtechnisch niveau te maken.”
Zulke frustratiepunten helpen de harmonie niet. De volgende keer willen bewijzen dat er WEL harmonie is, ook niet. Het duurt even voordat je dat ziet. Zeker bij mij. Mijn voorhoofd is soms net zo dik als dat van mijn Haflinger.
Brede blik
Met een rood hoofd de ring in? Vergeet het maar met die harmonie. Maar wacht, dan kan ik nog steeds een goede proef rijden. Puur op techniek. Maar dat is niet waar harmonie over gaat. Toen ik dat zag, veranderde er iets. Mijn blik werd breder. Hij reikte buiten de grenzen van de ring en ik kwam in een nieuwe wereld terecht. Er waren zoveel definities van harmonie dat ik er akelig van werd.
Harmonie is de stille knuffel op de poetsplaats. Harmonie is de eerste blik op mijn nieuwe warmbloed (jawel!). Harmonie is de staptraining na een drukke rotdag. Harmonie is vloeiend trailerladen. Harmonie is voor het eerst op mijn jonkie zitten en meteen voelen: “ wij kunnen dit.” Het heeft allemaal minder dan niks met rijtechnisch niveau te maken.
Omdenken
Harmonie kan je niet afdwingen. Harmonie kan je niet spelen. Er is géén hulp voor harmonie. Harmonie ontstaat. Het ontstaat bij de gratie van loslaten en ruimte geven. Geen onverschilligheid, maar stille concentratie. Niet doen, maar zijn. En harmonie is omdenken. Pas als er geen harmonie móet zijn, kan het er zijn.
“Ik gunde mezelf het ervaren van spanning”
Ervaren van spanning
Laatst was ik zo snugger om mezelf de ruimte te geven om géén harmonie te ervaren tijdens een wedstrijd. Ik gunde mezelf het ervaren van spanning. Dat brengt die ring nu eenmaal met zich mee. Ik gunde mezelf ook dat die spanning mocht afvloeien. En verder zette ik in op een goede techniek. Zowel bij paard als bij ruiter. Verder hoefde er niets.
Alsof dat al niet genoeg is trouwens. Maar voorheen gooide ik daar de wens overheen dat de hemel harmonieus openbrak. Zoiets. “Want tja …. Ruiterpilates he …. altijd en overal Zen.” Nu denk ik: “get real”.
Piek in de proef
Hoe dan ook, het was de beste proef ooit. Naadloos en foutloos. Maar alle knappe kunstjes terzijde, één moment heb ik vlijmscherp voor ogen. Het afgroeten. Een kunstje van niks, maar een piek in de proef. Ik was er. Hij was er. We waren samen. En voelden het meer dan ooit. Nog steeds ben ik dankbaar voor de harmonie die ik toen, op dat moment, mocht ervaren. Ons startticket voor de Zware Tour was een prettige bijkomstigheid.
Sara Ouwehand is initiatiefneemster van ruiterpilates.nl en start haar Haflinger in de Zware Tour. Speciaal voor Academy4horses.com ontwikkelde zij de cursus Doorzitten als een prof.
Foto: Loes Vos | Loes Vos Art & Photography