Tijdens de online instructie van Alex van Silfthout vond er een piepklein akkefietje plaats tussen Diederik en het bewegingswonder waar hij mee reed. Zo’n momentje waarop er eigenlijk even iets misging, en dat juist daardoor werd omgebouwd tot een aha-erlebnis. Ik heb daar wat van geleerd.
In het geval van Diederik van Silfhout zal het niet zo vaak gebeuren dat hij niet helemaal duidelijk is naar zijn paard. In mijn geval komt het beduidend vaker voor dat ik en mijn paard elkaar niet helemaal – of helemaal niet – begrijpen.
Vergeten adem te halen
Laat ik eerst even uitleggen wat er zich afspeelde tijdens die online instructie: Diederik had les van zijn vader, op een imposante zevenjarige zoon van Bordeaux. Zo’n paard dat begint te draven, jij zit er thuis naar te kijken en na een minuut kom je erachter dat je het benauwd krijgt. Omdat je vergat te ademen. Dan blijkt dat zelfs een dier dat zo beweegt, een middendraf kan verknallen.
“Laat hem eens even verruimen”, zegt Alex. Diederik geeft been om nóg meer afdruk te krijgen en zijn paard, dat op wolken lijkt te draven, galoppeert aan. Er zijn ruiters – mijzelf inclusief – die dan balen.
Ronddraven als een koningin
Mijn paard is bij lange na niet het bewegingswonder van Diederik, maar ik droom daar wel van. En als ik dan een keer het gevoel heb dat ik ronddraaf als een koningin; aanzet op de lange zijde; helemaal in de veronderstelling dat er een middendraf gaat volgen om een puntje aan te zuigen… en dan valt hij in galop. Dan zou het zomaar kunnen dat ik dat baalgevoel toch onbewust even doorgeef aan mijn paard.
Weet je wat Diederik deed? Die beloonde zijn Bordeaulino. Klopte hem op de hals, gaf hem even de lange teugel en zorgde er zo voor dat de prachtige ruin een moment van ontspanning had. Zijn vader verklaarde wat Diederik daarmee tegen zijn paard zei: “Sorry vriend. Ik was niet duidelijk genoeg.”
Baalgevoel doorslikken
Natuurlijk weet ik best dat als mijn eigen paard een foutje maakt, dat praktisch altijd komt omdat ik ergens een steekje laat vallen. Dan is het beste wat je kunt doen inderdaad dat baalgevoel heel diep doorslikken en tegen je paard zeggen wat Diederik zei: “Sorry vriend.”