“Lichaam en geest zijn met elkaar verbonden’. Het is zo vaag. Mijn vriendin smijt me dood met dit soort teksten. Het is zo’n vriendin die geen stap zet zonder de Happiness te raadplegen.
Haar helden? Quinoa, komkommer en glutenvrij brood. Daar krijg ik nou jeuk van, niet van mijn voeding. Het is de treurnis van de Happiness-industrie. Spirituele massaconsumptie, waardoor de kern verloren gaat. De kern die klopt. Emoties uiten zich in je lichaam. Concreet gaf leerlinge Margot me het ultieme voorbeeld hiervan. Ik mag het delen!
Heldere taal, ik houd ervan
Met een verhit hoofd valt ze mijn praktijk binnen. Net op tijd. Waarvoor weet ze nog niet, als ik haar die intakevraag stel. Ze heeft wel een ongeveertje. “Ik kan niet zitten en jij moet dat fiksen”. Heldere taal, ik hou er van. We starten met de check up.
Beweegt haar bekken vrij? Optimaal? Iedere houding en zit analyse trap ik daarmee af. Zodat jij straks de bewegingen van je paard goed kan volgen. Dat gebeurt daar, in je bekken. Kan je dat niet, dan gaan we op zoek naar een blokkade. De range waarin die zich kan bevinden loopt van je grote teen tot in je kruin. Geen paniek, ik weet de weg. Dacht ik.
‘Dus ik sta een beetje intelligent te kijken. Met al mijn oefeningen onder mijn arm.’
Zadelcontact ervaren
Twee lessen later hebben we haar heupen, onderrug en bekkenbodem gemobiliseerd. Het geeft ruimte om zadelcontact te ervaren. We creëren een diepe zit. Alles in orde dus. Dacht ik. Tot ze weer bij me komt. “Ik kan nog steeds niet zitten”. Het is zó oncomfortabel, dat ze niet eens meer opstapt. Ik slik.
Dus ik sta een beetje intelligent te kijken. Met al mijn oefeningen onder mijn arm. Altijd werken ze en nu ineens niet. Wat is dit? Tijd voor mijn stokpaardje. ‘Het lichaam heeft altijd gelijk’. Werken mijn oefeningen niet voor Margot, dan moet ik de grenzen verleggen. Voorbij het fysieke kijken. Het spannendste is de vraag of de ruiter daar voor open staat. Margot wel. Ik zet thee.
Een kwestie van vragen en zien
We gaan op zoek. Wat wil haar lichaam ons vertellen? Welk geheim draagt het? Een kwestie van vragen en zien. Willen zien. Ik stel geen vragen, maar nodig uit. Alles wat vrij komt, is welkom. Een paar koekjes later komt het hoge woord er uit.
Ze is niet over haar vorige paard heen. Heeft haar dood niet verwerkt. Ze is bij haar, iedere dag. In feite zit ze nog steeds op haar rug. Ik kijk haar aan. Mijn enthousiasme is misplaatst, maar toch voel ik het. Hier zit de blokkade. Plaats nemen op een nieuw paard, betekent voor haar afscheid nemen van haar oude paard. Dus gaat ze niet zitten.
‘Haar nieuwe paard en dierbare herinneringen aan haar vorige kanjer. Dat sluit elkaar niet uit.’
De ingang naar goed zitten
Op dit punt komen lichaam en geest samen. Bij weerstand sluit de bekkenbodem zich. Dat houdt de boel letterlijk en figuurlijk buiten. Ruiters hebben daar last van, omdat het een prettig zadelcontact verstoort. En daar kan geen pilatesoefening tegen op. Dus de ingang naar goed zitten ligt ergens anders, in het verwerken van het verlies van haar paard. Zoals ik al zei: het lichaam heeft altijd gelijk.
Alles valt samen
Nu komt haar proces definitief op gang. Ze leert haar oude paard loslaten en zich open te stellen voor de nieuwe vorm. Haar nieuwe paard en dierbare herinneringen aan haar vorige kanjer. Dat sluit elkaar niet uit. In haar geval versterken de paarden elkaar zelfs. Nu ze dat ziet, kunnen mijn oefeningen hun werk doen. Alles valt samen.
Inmiddels zit ze. Als een huis. Net zo abrupt als ze binnen kwam vallen, rondde ze haar traject bij me af. Op haar gebruikelijke, heldere wijze. “Ach ja, soms werken dingen in je kop door tot in je kont.”
Sara Ouwehand is initiatiefneemster van www.ruiterpilates.nl en start haar Haflinger in de Zware Tour. Speciaal voor Academy4Horses ontwikkelde zij de cursus Doorzitten als een prof.
Foto: Marcel Fischer | Fischer Fotografie