Ik vond mezelf altijd best een rustig type. Zo iemand die je zomaar niet gek krijgt, die in de meeste gevallen de rust wel weet te bewaren.
Daarom vond ik het best bijzonder dat juist ik te grazen kon worden genomen door wedstrijdspanning.
Een tijdje rustig aan
Ik was een hele tijd niet op concours geweest vanwege een blessure. Die blessure hield verband met paardrijden. Na een val van mijn paard had ik een flinke hersenschudding opgelopen waardoor ik een tijdje rustig aan moest doen.
Voordeel van dit specifieke incident was dat ik me van het ongeluk niks meer herinner. Tussen het moment dat ik mijn paard opzadelde die dag, en de rit met de ambulance naar het ziekenhuis heb ik een gat in mijn geheugen. Bang om nog een keer zo’n val te maken ben ik dus niet, bang voor mijn paard werd ik ook niet, maar toch was er iets vreemds aan de hand met me.
“Wat ga je vaak naar het toilet”
Enkele maanden na het ongeluk ging ik weer op concours. We hadden goed getraind, ik wist zeker dat mijn paard alle oefeningen onder de knie had. De ochtend voordat we op pad gingen naar de wedstrijd stond ik vroeg op om mijn paard in te vlechten. Toen merkte ik als dat ik ‘anders dan anders’ was. “Wat ga je vaak naar het toilet”, zei mijn vriend. “Ben je ziek?” Ik voelde me inderdaad een beetje slapjes. “Beetje diarree”, zei ik, en toen hij vroeg of ik een eitje lustte, golfde er wat misselijkheid door me heen. “Je bent toch niet zwanger he?” grapte hij.
Acuut levensgevaar
Pas nu ik de online training van Sanne Beijerman, over de 5 mentale vaardigheden heb gevolgd, besef ik wat er op dat moment met me aan de hand was. Zonder dat ik me daarvan bewust was, was ik dusdanig gespannen om weer op concours te gaan dat mijn systeem zich als het ware in de overlevingsstand aan het plaatsen was.
In plaats van zich voor te bereiden op een eenvoudige dressuurproef, maakte mijn lichaam zich klaar om te vechten of te vluchten. Deze ‘fight-flight-modus’ zorgt ervoor dat je overbodige ballast loost. Maag- en darmvulling moest eruit, omdat dat alleen maar in de weg zit wanneer je in een situatie komt waarin je moet kunnen vechten of vluchten.
Als ik toen had geweten wat ik nu, na het volgen van de training wél weet, dan had ik die dag gewoon op concours kunnen gaan. Dan had ik de tools gehad om mijn spanning te kunnen afbouwen en mijn lichaam kunnen vertellen dat een dressuurproefje geen acuut levensgevaar oplevert.
Foto: Sanne Wiering